Yn ôl i’r dyfodol

Maddau i ni, O Dduw, am gadw tai

    I bydru eistedd ynddynt ar y Sul;

Mae’r meini nadd a’r crefftwaith yn ddi-fai

    Ond mae’r cynteddau’n lleddf a’r pyrth yn gul.

Llond dwrn a ddaw i feimio’r ddefod fud

    A rhygnu drwy’r emynau heb fawr sêl;

Mae’r lleill yn ffyddlon fyth i bethau’r byd,

    I alwad fferm a gardd, y beic a’r bêl.

Ond eto, lle seiada’r ddau neu dri,

    Gan rannu rhin profiadau brith eu taith,

Daw gwres Dy bresenoldeb oddi fry

    Yn egni byw a’u tania at Dy waith.

Rho inni nerth i gau’r hen flychau prudd

A chynnau fflam ar gerrig aelwyd ffydd.