Myfyrdod ar y Colect am Burdeb

Myfyrdod ar y Colect am Burdeb

Walter Brueggeman

Walter Brueggemann

I Ti y mae pob calon yn agored,
pob dymuniad yn hysbys, a phob dirgel yn amlwg;
glanha feddyliau ein calonnau trwy ysbrydoliaeth dy Lân Ysbryd,
fel y carom di yn berffaith a mawrhau’n deilwng dy enw sanctaidd;
trwy Grist ein Harglwydd.
 

                 banner-949932__340  
                          'I Ti y mae pob calon yn agored'

Dywed y gweinidog, ‘I ti y mae pob calon yn agored ...’
ac yna mae’n bwrw ’mlaen i’r cymal nesaf,
ond beth am oedi yn y fan hon am ychydig a phendroni 
am ein calonnau ...
            man ein teimladau dyfnaf o gariad a defosiwn,
            a gwae.
            Y darn o gnawd sy’n ein cynnal yn fyw,
            y galon yn aml sy’n gwneud ein penderfyniadau,
             y man sy’n rhoi prawf ar ein dilysrwydd.
Yno daw curiad o ddyhead am cyswllt â thi –           
            A chael calon agored.
            Nid bob amser yn agored chwaith – a hynny o fwriad,
oherwydd fe garem weithiau
            gau ein calonnau, ein meddyliau a’n dwylo.
Ond maen nhw ar agor, am na all ein calonnau
wrthsefyll dy ofal a’th alwad cyson.
Ond mae ein calonnau’n agor i ti, wir Dduw.
            Ti yw’r un a’n lluniodd fel bod ein
            calonnau’n aflonydd
            nes ymlonyddu ynot ti.
Gwna dy waith annirnad a mawreddog ynom ni –
y gwaith o blannu duwdod ynom ni,
yn ein calonnau i
adennill,
            adnewyddu,
            adfywhau
fel y cawn fynd o’th bresenoldeb wedi ein
            trawsblannu
            trawsnewid,
            trawsffurfio
a thrwy dy sylwgarwch di (ac mae ofn hwnnw arnom)
fod yn agored i dderbyn
yn onest a diamddiffyn
a hynny heb ofni ymroi i ufudd-dod.
Gad i guriad ein calon guro nawr
yn ôl goslef dy reol di;
rho orchymyn ac fe ufuddhawn,
goruwchlywodraetha ac fe ildiwn,
arwain ac fe ddilynwn ôl dy droed
i fannau na feddylion ni erioed am fynd iddyn nhw.
I ti,
nid i’n gilydd
nac i’n hoff brosiectau
nac i’n hoff elusen na’n pennaf serch,
i ti ... y mae ein calonnau’n agored.
Eiddot ti ydym; bydd yn Dduw i ni – eto fyth.

praying-1319101_960_720                             ‘Pob dymuniad yn hysbys ...’

Dywed y gweinidog, ‘Hollalluog Dduw, i ti y mae ... 
pob dymuniad yn hysbys’
ac fe ruthrwn ymlaen i’r cymal nesaf.
Ond gadewch i ni oedi yn y fan hon.
Creaduriaid ydyn ni â lleng o ddymuniadau’n llechu ynom.
Pan glywn am chwant, meddwl am ryw a wnawn ni
a chawn ein gyrru gan rywioldeb (peth da yn dy olwg di),
ond ein bod ni yn ei ofni ac yn ei lurgunio.
Mae ambell un ohonon ni wedi crebachu mewn rhywioldeb
a phrin yn medru cofio chwennych.
Ond mae’r gair chwennych yn estyn yn ddwfn ac ymhell –
ambell un ohonon ni’n ffeirio arian am ryw
             a byth yn cael digon ohono.
Ambell un yn ofidus ac yn chwennych medru rheoli,
rheoli ein hunain a phopeth arall;
ambell un mor llawn casineb a chwerwder
fel mai ei bennaf chwant yw gweld dymchwel ei elynion;
                        hen fygwth cystadleuol brawd a chwaer,
                        cariad wedi troi cefn,
                        cystadlu, ymryson,
                        ag Arab neu Iddew neu Sais,
                        Comiwnyddion neu hoywon.
Ymegnïwn i gadw trefn ar ein chwantau
            a’u meithrin, buddsoddi ynddyn nhw, eu cadw nhw o’r golwg.
Ond rwyt ti’n gwybod, ac wrth fod yn bresennol gwyddost 
sut i newid ein chwantau,
oherwydd yn dy bresenoldeb di mae ein chwantau’n colli eu grym.
A daw’n bosibl i ni dderbyn dy gariad unwaith eto,
dy gofleidio cryf,
dy alwad cyson,
ac yna cawn ninnau adnabod ein chwantau hunanfoddhaus.
Y salmydd sy’n torri ar ein traws i ddweud:
‘Pwy sydd gennyf yn y nefoedd ond tydi?
Ac nid oes dim ar y ddaear yr wyf yn ei chwennych yn fwy na thi.’
Gwnaethost ni i dy chwennych di yn unig,
ti, ein dechrau a’n diwedd,
ti, ein bwyd a’n gorffwys
ti, ein llawenydd a’n llonyddwch.
Tro ni i ffwrdd oddi wrth ein chwantau a’r obsesiynau chwerw.
Cymer ein beichiau fel y cawn adnabod ein gwir ddymuniad
a diweddu mewn cymundeb â thi –
ti, sy’n ein chwennych ni,
yn disgwyl, disgwyl cael bod yn gyfaill ac yn waredwr i ni.

hands-1926414_960_720                            ‘A phob dirgel yn amlwg’

Dywed yr offeiriad, ‘Hollalluog Dduw, i ti y mae ... 
pob dirgel yn amlwg ...’
a dyma ni’n rhuthro at y cymal nesaf – ond yn oedi yma nawr.
Mae gennym ni sachaid o gyfrinachau;
fe fyddwn yn gweu patrwm o gelwydd er mwyn i bobl ein parchu ni.
Awn ati i dwyllo gan fethu bod yn onest;
cariwn hen gyfrinachau sy’n rhy boenus i’w hyngan,
rhy gywilyddus i’w cydnabod,
rhy drwm i’w dioddef,
methiannau na allwn eu dad-wneud,
gelyniaeth yr ydym yn edifar amdani,
a rhyw ddangos ein hunain na fedrwn ei reoli.
Ac fe wyddost ti am y cwbl.
Felly, rhown ochenaid fawr yn dy bresenoldeb,
 lle does dim angen cogio a chuddio a gwadu.
Gan amlaf, nid pechodau mawr sydd gennym i’w cyffesu,
dim ond mân bethau sy’n ein cywilyddio,
sy ddim yn gweddu i’n gobeithion drosom ein hunain.

Ac yna, rydyn ni’n darganfod bod dy adnabod di 
yn drech na’n cyfrinachau ni.
Rwyt ti’n gwybod heb droi i ffwrdd,
ac mae’r cyfrinachau oedd yn ymddangos mor beryglus
yn colli eu grym,
a chyfrinachau oedd yn teimlo mor drwm
yn llai bygythiol bellach.
Rwyt ti’n ein hadnabod mor dda,
yn dal i aros gyda ni,
yn ein cymryd o ddifri ...
ond ddim yn ormodol felly, gan
drechu ein methiannau bach â’th gariad anferthol
a’th amynedd di-ben-draw.

Dyhëwn am gael ein dinoethi yn llwyr,
yn onest i’th edrychiad tyner di.
Wrth i ti ein hadnabod, cawn ein hesmwytháu a’n hysgafnhau.
Mae rhyw don o lawenydd yn symud yn ein cyrff,
oherwydd nid eiddom ni ydym wrth inni ymostwng,
ond dy eiddo di mewn cymundeb.

Eiddot ti ydym wrth ddarganfod bod cyflwyno’r gwir ger dy fron 
yn ein rhyddhau,
yn ein rhyddhau i ryfeddu, i garu a moli – ac i fyw o’r newydd.

Dynwarediad o weddïau gan Walter Brueggeman yn 
Prayers for a Privileged People
 (Abingdon, 2008); ISBN13: 978-0-687-65019-4.