Gweddïau

O Arglwydd fy Nuw
            Sy’n fy nghreu a’m hail-greu,

Mae fy enaid yn dyheu amdanat ti.
Dwêd wrtha i beth wyt ti, y tu hwnt i’r hyn rwy wedi’i weld,
Er mwyn i mi weld yn gliriach beth rwy’n dyheu amdano.
Rwy’n ymdrechu i weld mwy,
Ond wela i ddim y tu hwnt i’r hyn a welais i
Heblaw tywyllwch.
Neu’n hytrach, nid gweld tywyllwch yr ydw i,
Nid yw hwnnw’n rhan ohonot ti,
Ond rwy’n gweld nad ydw i’n gweld dim pellach
Oherwydd fy nhywyllwch fy hun.

Pam y mae hyn, Arglwydd?
A dywyllwyd fy llygaid gan fy ngwendid
Neu a ddallwyd fi gan dy ogoniant?
Y gwir yw mod i wedi fy nhywyllu gennyf fi fy hun,
A’m dallu gennyt ti.
Fe’m cymylwyd gan fy mychander,
Fy ngoddiweddyd gan dy fawredd;
Fe’m cyfyngwyd gan fy nghulni
A’m meistroli gan dy ehangder.
Yn wir, mae’n fwy nag y gall creadur ei ddeall! …

Arglwydd, gorchmynnwyd i ni, neu’n hytrach fe’n cynghorwyd ni
I ofyn trwy dy Fab,
Ac addewaist y cawn dderbyn,
Er mwyn i’n llawenydd fod yn gyflawn.
Y peth hwnnw yr wyt yn ei gynghori
Trwy’r ‘diddanydd ardderchog’ –
          Dyna beth rwy’n gofyn amdano, Arglwydd.
Gad i mi dderbyn
Yr hyn a addewaist trwy dy wirionedd,
‘er mwyn i’n llawenydd fod yn gyflawn’.

Dduw’r gwirionedd,
Rwy’n ceisio er mwyn derbyn,
‘er mwyn i’m llawenydd i fod yn gyflawn’.
Yn y cyfamser gad i’m crebwyll fyfyrio arno,
Fy nhafod lefaru amdano,
Fy nghalon ei garu,
Fy ngenau ei bregethu.
Gad i’m henaid newynu amdano,
Fy nghnawd sychedu amdano,
A’m holl hanfod ei chwennych
Nes i mi fynd i mewn i lawenydd fy Arglwydd
Sy’n un a thri, bendigedig am byth. Amen.

Detholiad o eiriau o’r Prosologion gan Anselm (1033–1109), Eidalwr a fu’n Abad Le Bec yn Ffrainc, ac yn Archesgob Caergaint